Zapraszamy do zapoznania się z ofertą edukacyjną na rok szkolny 2024/2025
Opcje widoku
Ikona powiększania tekstu
Powiększ tekst
Ikona pomniejszania tekstu
Pomniejsz tekst
Ikona zmiany kontrastu
Kontrast
Ikona podkreślenie linków
Podkreślenie linków
Odnośnik do Deklaracja dostępności
Deklaracja dostępności
Resetowanie ustawień
Reset

Historia Zespołu Szkół

Początki kształcenia w Zespole Szkół w Olsztynku sięgają roku 1965. W tym okresie istniała szkoła zawodowa, która była filią i nosiła nazwę Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla Dorosłych w Ostródzie filia w Olsztynku. Mieściła się ona w dawnej Szkole Podstawowej nr 1 w Olsztynku przy ul. Górnej (obecnie znajduje się tam gimnazjum). W 1966 roku przeniesiono szkołę do pomieszczeń, które zajmuje dzisiejsza Przychodnia Rejonowa przy ul. Chopina. Dopiero 1 marca 1967 r. szkoła uzyskała samodzielny statut jako Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla Młodocianych Pracujących i została przeniesiona do zamku. Od tego czasu z każdym rokiem powstają nowe szkoły i nowe kierunki kształcenia:


1969 - Zasadnicza Szkoła Rolnicza
1973 - Technikum Rolnicze Wieczorowe na podbudowie szkoły zawodowej
1976 - Technikum Rolnicze na podbudowie szkoły zawodowej
1977 - Średnie Studium Zawodowe
1978 - 3 czerwca nadano szkole imię Krzysztofa Celestyna Mrongowiusza
1981 - powstaje Wieczorowe Technikum Rolnicze
1983-1985 - Szkoła Podstawowa Uzawodowiona o specjalizacji rolnik
1990 - Liceum Zawodowe o kierunkach gastronomicznym i mechanicznym
1992 - Technikum Hotelarskie
1999 - Liceum Techniczne o kierunku: ekonomiczno – administracyjny, usługowo – gospodarczy
2002 - Liceum Profilowane o profilach: ekonomiczno – administracyjny, zarządzanie informacją
2003 - II Liceum Ogólnokształcące
2004 - Szkoła Policealna o kierunku: technik ekonomista; Liceum Uzupełniające na podbudowie szkoły zawodowej

 

Obecnie w skład Zespołu Szkół wchodzą:

  • I Liceum Ogólnokształcące w Olsztynku
  • Technikum Hotelarsko-Gastronomiczne nr 1 w Olsztynku - zawód: technik hotelarstwa, technik organizacji usług gastronomicznych
  • Branżowa Szkoła I Stopnia - kształci w zawodach: kucharz małej gastronomii, sprzedawca, cukiernik, piekarz, mechanik pojazdów samochodowych, stolarz, fryzjer, krawiec, elektromechanik, rzeźnik, wędliniarz, monter elektronik, mechanik monter maszyn i urządzeń, elektryk, murarz, blacharz samochodowy

Kadra kierownicza szkoły na przestrzeni lat:


Dyrektorzy:
1965 - mgr Tadeusz Chrzanowski
1967 - mgr Tadeusz Kalbarczyk
1987 - mgr Danuta Banaszek
1991 - mgr Ryszard Lachowicz
2011 - mgr Ewa Orłowska


Wicedyrektorzy:
1975 - mgr Anna Kowal
1977 - mgr Werner Pikac
1982 - mgr Irena Petryna
1987 - mgr Ryszard Lachowicz
1992 - mgr Anna Kowal
1999 - mgr Waldemar Stejer
2007 - mgr Elżbieta Staniszewska-Górka
2013-2015 - mgr Elżbieta Staniszewska-Górka, mgr Grażyna Małek


Kierownicy Szkolenia Praktycznego:
1990 - mgr Jan Łukaszewicz
1991 - mgr Waldemar Stejer
1999 - 2015 - mgr Bożena Urban


Wicedyrektorzy ds. kształcenia zawodowego:
2015 - mgr Bożena Urban
2021 - mgr Magdalena Warmińska


Wicedyrektorzy ds. kształcenia ogólnego:
2015 - mgr Dorota Linkiewicz
2015 - mgr Grażyna Małek

 

Krzysztof Celestyn Mrongowiusz - patron Zespołu Szkół

 

Wśród najwybitniejszych postaci regionu mazurskiego swoje miejsce znalazł Krzysztof Celestyn Mrongowiusz. Wpisał się on do księgi historii naszego regionu poprzez wybitne prace naukowe i popularyzacyjne. Sławę i pamięć potomnych przyniosły mu: działalność naukowa i walka o utrzymanie języka polskiego w zaborze pruskim. Był on duszpasterzem i nauczycielem, otwarty na problemy innych, oddany sprawie polskiej, był wspaniałym pedagogiem i wychowawcą.

 

Krzysztof Celestyn Mrongowiusz urodził się w naszym uroczym mazurskim miasteczku, w Olsztynku, 19 lipca 1764 roku jako pierwszy syn pastora Bartłomieja Mrongowiusza i Julianny Estery z domu Weber. Dom w którym przyszedł na świat to mieszkanie w budynku szkolnym przerobionym z dawnej baszty starych murów miejskich. Obecnie mieści się w nim muzeum poświęcone pamięci Mrongowiusza.

 

Od 1768 roku rodzina Mrongowiusza przeprowadziła się do Marwałdu, gdzie przyszły językoznawca pobierał naukę w domu rodzinnym. Mając 13 lat rozpoczął edukację w szkole w Zalewie, a następnie w Królewcu, gdzie uczęszczał do seminarium polskiego. W swoich studiach nie poprzestawał jedynie na teologii, lecz również pilnie wysłuchiwał wykładów z różnych dziedzin językoznawstwa, bowiem właśnie językoznawstwo pasjonowało go najbardziej. Z zapałem przyswajał sobie gruntowną znajomość polskiego języka literackiego, a ponadto uczył się języka rosyjskiego, czeskiego, łaciny, greki i hebrajskiego, opanował także język francuski i angielski. Miał też wiele innych zajęć. Został nauczycielem języka polskiego i greckiego w Collegium Fridericianum , równocześnie też otrzymał posadę młodszego nauczyciela w swojej dawnej szkole w Knipawie.

 

Następny etap w życiu K. C. Mrongowiusza to pobyt w Gdańsku, gdzie w 1798 roku został kaznodzieją w parafii ewangelickiej oraz lektorem języka polskiego w Gimnazjum Akademickim, gdzie wykorzystywał w nauce utwory polskiej literatury pięknej, wprowadzał do lekcji wiersze Jana Kochanowskiego, Ignacego Krasickiego i innych poetów, dla utwierdzenia w uczniach przekonania o pięknie języka polskiego, o bogactwie dorobku literatury polskiej, o szlachetności tematyki utworów polskich pisarzy. Na lekcjach języka polskiego posługiwał się swoim podręcznikiem, dbał o dobrą wymowę uczniów, ćwiczył ich przez konwersację i pisanie.

 

Pisał też wiele prac naukowych służących przede wszystkim jednemu celowi: szerzeniu słowa polskiego wśród władającej tym językiem ludności okolic Gdańska i na Mazurach. Mrongowiusz nie zaniedbywał też własnych studiów językowych, doskonalił się w łacinie i grece, także poświęcał swe siły na prace gramatyczne i leksykograficzne. Przełożył na język polski skarby kultury antyku: dzieła Ksenofonta, Teofrasta czy Homera.

 

W okresie gdańskim, Mrongowiusz zbliżył się i żywo związał z ośrodkami promującymi kulturę polską. Należały do nich Warszawa, Kraków i Poznań. Związek z tymi ośrodkami miał dla Mrongowiusza olbrzymie znaczenie, bowiem utwierdzał go w przekonaniu o słuszności wybranej drogi życiowej i dawał moralną satysfakcję za niedostatki i ponoszone dla polskości trudy.

 

Mrongowiusz prowadził też szeroką korespondencję z uczonymi, pisarzami i działaczami polskimi. Kręgi te uznawały i doceniały osiągnięcia K. C. Mrongowiusza, czego wyraz dano powołując go na członka Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, Towarzystwa Przyjaciół Nauk, czy niemieckiego towarzystwa naukowego w Szczecinie.

 

Schyłek życia przyniósł Mrongowiuszowi same zaszczyty. Fryderyk Wilhelm IV odznaczył go w 1843 roku orderem Czerwonego Orła IV klasy. Echa prac Mrongowiusza znalazły swe odbicie również we Francji. W uznaniu jego zasług za długoletnią i owocną pracę w działaniach na rzecz utrzymania polskości, na wniosek Adama Mickiewicza, Towarzystwo Historyczno-Literackie w Paryżu wysłało do niego list przyznający mu członkostwo towarzystwa oraz ofiarowało medal wybity na cześć księcia Adama Czartoryskiego. Wiele czasu poświęcił też Mrongowiusz na działalność społeczną, której jednym z celów była chęć pomocy prostym ludziom w przyswajaniu sobie wiedzy. Starał się, aby jego prace interesowały możliwie jak największą liczbę społeczeństwa polskiego, dlatego też wydawał tak popularne wówczas kalendarze, docierające do najszerszych kręgów. W zamierzeniach Mrongowiusza kalendarze miały propagować praktyczną wiedzę lekarską i przyrodniczą, popularyzować utwory literatury polskiej, a także zamieszczane były w nich jego artykuły, opracowania i tłumaczenia. Właśnie poprzez te działania starał się walczyć z ciemnotą, przesądami i zabobonami ludności wiejskiej, szerzył praktyczną wiedzę lekarską, przekazywał także interesujące wiadomości z dziedziny gospodarstwa domowego i problemów społecznych wsi mazurskich przełomu wieków XVIII i XIX.

 

Mrongowiusz jest znany przede wszystkim jako gorący obrońca języka polskiego, rzec można że był jego gloryfikatorem. Odkrywał on nie tylko piękno języka klasyków Odrodzenia czy Oświecenia, ale równocześnie udowadniał wartość i krasę mowy ludu mazurskiego i kaszubskiego. To właśnie jego nastawienie do języka ludu ma dla nas współcześnie szczególną wartość i wymowę. Nie należy też zapominać o tym, że Mrongowiusz był także łącznikiem między Niemcami a Polakami, należał do tych, którzy widzieli możliwość współpracy i współżycia z Niemcami na zasadzie równouprawnienia, przeciwny był jednak wszelkiej przemocy i uciskowi.

 

Dokonania Mrongowiusza ze wszech miar zasługują na wieczną pamięć o nim, jako o wielkim człowieku, wywodzącym się z naszej mazurskiej ziemi. Do końca życia czynny, uczący innych, ogłaszający swoje prace, wszedł Mrongowiusz do historii jako człowiek wielkich zasług dla polskości. Działalność Mrongowiusza zostawiła trwały ślad w historii naszego narodu i zapewniła mu szacunek współczesnych i potomnych.

Data dodania: 2022-03-01 10:23:48
Data edycji: 2022-03-01 10:27:53
Ilość wyświetleń: 1581

Kalendarz

Dzieje chemii i przemysłu chemicznego biegną dalej naprzód! W tej dziedzinie nie ma ani stacji końcowej, ani stanu nasycenia, ani skrzepnięcia fali wielkiej ewolucji.

Eugeniusz Kwiatkowski

Nasi Partnerzy

Bądź z nami
Aktualności i informacje
Biuletynu Informacji PublicznejElektroniczna Platforma Usług Administracji Publicznej
Logo Facebook
Facebook
Biuletynu Informacji Publicznej
Elektroniczna Platforma Usług Administracji Publicznej